உங்களின் நேரம் மற்றும் மதிப்புமிக்க கருத்துக்களுக்கு மிக்க நன்றி, எனது ஊக்கத்திற்கு உங்களிடமிருந்து மேலும் கருத்துகளை எதிர்பார்க்கிறேன். நான் பெங்களூரில் வேலை செய்கிறேன், ஆர்வமுள்ள பெண்கள் எனக்கு செய்தி அனுப்பலாம்.
என் கதைகளுக்கு நிறைய பேர் விமர்சனம் போடுறாங்க.. உங்க எல்லாரிடமிருந்தும் விமர்சனம் வந்ததில் ரொம்ப சந்தோஷம். ஆனா ஒரு வேண்டுகோள், தயவு செஞ்சு பெண்களோட தொடர்பு விவரங்களைக் கேட்காதீங்க. நான் அவங்களப் பகிர்ந்துக்க மாட்டேன். அவங்க என்னை நம்பி மெசேஜ் பண்ணுவாங்க. அந்த நம்பிக்கையை நான் உடைக்க முடியாது. அதனால பெண்களோட தொடர்புக்கு மெசேஜ் பண்ணாதீங்க.
**********
நான் பெங்களூர் பஸ்ஸில், சன்னல் ஓரம் கிடைத்த ஒரு சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்தேன். வழக்கம்போல் பஸ்ஸில் கூட்டம் பிதுங்கி வழிந்தது. அனல் காற்றும், மனிதர்களின் வியர்வை நாற்றமும் கலந்து ஒருவித புளித்த வாடை. என் பார்வை அங்கும் இங்கும் அலைந்தது. அப்போதுதான் அவளைப் பார்த்தேன். கூட்டத்தின் நடுவே ஒரு கம்பியைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றாள்.
அவளது உடல் மெலிந்து, சன்னமாக இருந்தது. ஆனால், வயிறு மட்டும் நன்றாகப் புடைத்திருந்தது. கர்ப்பிணி என்பதைச் சொல்லவே வேண்டாம். சாதாரணமாகவே கவர்ச்சியான தேகம், இப்போது அந்தப் புடைத்த வயிற்றால் இன்னும் தனி அழகுடன் மிளிர்ந்தது. அவள் ஒரு சல்வார் கமீஸ் அணிந்திருந்தாள், அதன் மெல்லிய துணி அவளது உடலின் ஒவ்வொரு வளைவையும், குறிப்பாக அந்தப் புடைத்த வயிற்றையும், அப்பட்டமாக வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியது.
அவள் வட இந்தியப் பெண் என்பதை அவளது முகம், நிறம், மற்றும் உச்சரிப்பு காட்டிக்கொடுத்தது. மாநிற மேனி, மெல்லிய உதடுகள், கூர்மையான மூக்கு. வியர்வையால் கன்னங்களில் வழிந்த மெல்லிய பளபளப்பு, அவளது முகத்தை இன்னும் வசீகரமாகக் காட்டியது. இரண்டு சிறு குழந்தைகள் அவளது காலடியில் நின்றுகொண்டிருந்தனர். அவர்களும் அவளைப் போலவே மெலிந்து, ஒல்லியாக இருந்தனர். அவர்களது குறும்புத்தனமான கண்களும், ஒல்லியான உடலும், அவளது மெல்லிய தேகத்திற்கு ஒரு பிரதிபலிப்பு போலிருந்தன.
அந்தக் கூட்டத்தில் அவள் மிகவும் சிரமப்பட்டுக்கொண்டு நின்றிருந்தாள். ஒவ்வொரு குலுங்கலிலும் அவளது வயிறு அசைந்தது. ஒரு கையைப் பிடித்துக் கொண்டு மறு கையை வயிற்றின் மீது தாங்கிக்கொண்டு நின்றாள். அவளது முகம் லேசான களைப்புடன், ஆனால் ஒருவிதமான அமைதியுடன் இருந்தது. அவளைப் பார்க்க பார்க்க, என் மனதில் ஒருவிதமான ஆசை பொங்கியது. இத்தனை மெலிந்த உடலால் எப்படி இந்த வயிற்றைத் தாங்குகிறது? உள்ளே இருக்கும் சிசுவின் எடையை இந்த மெல்லிய கால்கள் எப்படித் தாங்கும்?
நான் உட்கார்ந்திருந்த சீட்டிலிருந்து எழுந்து, “மேடம், நீங்க உட்காருங்க” என்றேன். அவள் முதலில் தயங்கினாள். “பரவாயில்லை சார்,” என்றாள் மெல்லிய குரலில். அவளது குரல் மிகவும் இனிமையாக இருந்தது. “இல்லை, பரவாயில்லை. நீங்க உட்காருங்க. ரொம்ப நேரமா நிக்கிறீங்க,” என்று வற்புறுத்தினேன். அவள் என் கண்களை நேராகப் பார்த்தாள். ஒரு கணம் தயக்கம், பிறகு ஒரு புன்னகையுடன், “ரொம்ப நன்றி சார்,” என்று சொல்லி என் சீட்டில் அமர்ந்தாள். அவளது குழந்தைகள் அவளது மடியில் ஏறி உட்கார்ந்துகொண்டனர்.
நான் அவளுக்கு எதிரே நின்றுக்கொண்டேன். இப்போது அவளை இன்னும் அருகில், இன்னும் தெளிவாகப் பார்க்க முடிந்தது. அவளது மெல்லிய கழுத்து, மெதுவாக உயர்ந்து தாழும் மார்பகம், மெல்லிய இடுப்பு… அதற்குக் கீழே பெரிய புடைத்த வயிறு. அவளது கால் முட்டிகள், மிக மெல்லியதாக இருந்தன. என் கண்கள் அவளது வயிற்றையே வட்டமிட்டன.
“எத்தனாவது மாசம் மேடம்?” என்று இயல்பாகக் கேட்டேன். அவள் என் கண்களைப் பார்த்து லேசாகப் புன்னகைத்தாள். “எட்டாவது மாசம் சார்.” “ஓஹோ! இன்னும் ஒரு மாசம்தான் அப்படியா?” “ஆமாம்.” “குழந்தை ஆணா, பெண்ணான்னு தெரியுமா?” “இல்லை சார், இங்கெல்லாம் சொல்ல மாட்டாங்க இல்லையா?” “ஆமாம்… ஆனா, உங்களுக்கே ஒரு உணர்வு இருக்கும்ல?” அவள் லேசாகச் சிரித்து, “தெரியல சார். எது வந்தாலும் சந்தோஷம்தான்,” என்றாள்.
அவளது குழந்தைகள் என் கால்களைப் பிடித்து விளையாட ஆரம்பித்தனர். நான் அவர்களைப் பார்த்துச் சிரித்தேன். “இவங்க உங்க குழந்தைகள் தானா?” என்று கேட்டேன். “ஆமாம் சார். இது என் பெரிய பையன், இது பொண்ணு,” என்று அவர்களை அறிமுகப்படுத்தினாள். “ரொம்ப க்யூட்டா இருக்காங்க. இவங்க வயசு என்ன?” “பையனுக்கு ஒன்பது வயசு, பொண்ணுக்கு ஆறு வயசு.”
என் மனதில் ஒரு கணக்கு ஓடியது. ஒன்பது வயசு, ஆறு வயசு. இப்போ எட்டாவது மாதம் கர்ப்பிணி.
அப்படியானால், இந்தக் குழந்தைக்கும், கடைசி குழந்தைக்கும் இடையே ஒரு ஐந்து வருட இடைவெளி இருக்கிறது. “ஓஹோ! அப்போ இவங்களுக்கு அப்புறம் கொஞ்ச நாள் கழிச்சு இப்போ மறுபடியும் குழந்தையா?” என்று கேட்டேன். அவள் என் கேள்வியில் எந்தவிதமான தவறையும் கண்டுகொள்ளவில்லை. “ஆமாம் சார். கொஞ்சம் இடைவெளி விழுந்திடுச்சு,” என்றாள். அவளது குரலில் ஒருவிதமான சங்கடம் கலந்திருந்தது போலத் தோன்றியது.
“இப்போ உங்களுக்கு எத்தனாவது குழந்தை இது?” “இது மூணாவது குழந்தை சார்.” மூணாவது குழந்தையா? இவ்வளவு மெலிந்த தேகத்துடன், மூன்று குழந்தைகளா? என் மனதுக்குள் ஒருவிதமான வியப்பு கலந்த ஆசை. இவளது மெல்லிய உடல் இத்தனை பிரசவங்களைத் தாங்கியதா? எப்படித் தாங்கியிருக்கும்? உள்ளே எப்படி இருக்கும்? இந்தக் கேள்விகள் என் மனதில் சுழன்றன.
“நீங்க வட இந்தியாவா?” என்று கேட்டேன். “ஆமாம் சார். நான் டெல்லியைச் சேர்ந்தவள்,” என்றாள். “ஓஹோ! பரவாயில்லை, நல்லா தமிழ் பேசுறீங்களே?” “இல்லை சார், நான் இங்க வந்து பத்து வருஷத்துக்கு மேல ஆச்சு. என் கணவர் இங்க ஒரு கம்பெனில வேலை பார்க்கிறார்.” அவள் என் கண்களை நேராகப் பார்த்தாள். அந்தப் பார்வையில் ஒருவிதமான அப்பாவித்தனம் கலந்திருந்தது. ஆனால், அவளது உடலோ, நான் கேட்ட கேள்விகளோ, என் கண்களின் அலைபாய்தலோ, அவள் அறியாமலேயே ஒருவிதமான காமத்தைத் தூண்டின.
பஸ் ஒரு நிறுத்தத்தில் மெதுவாக நின்றது. கூட்டம் சற்று குறைந்திருந்தது. “நீங்க எங்க போறீங்க?” என்று கேட்டேன். “ஜெயநகர் சார். என் வீடு அங்கதான்,” என்றாள். “ஓஹோ! நான் கூட அதே ரூட்லதான் போறேன்,” என்று பொய் சொன்னேன். என் பஸ் ஸ்டாப் இன்னும் பல நிறுத்தங்கள் தள்ளி இருந்தது. ஆனால், அவளுடன் இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இருக்க வேண்டும் என்ற ஆசை.
பஸ் ஜெயநகர் ஸ்டாப்பில் நின்றது. அவள் எழுந்திருக்க சிரமப்பட்டாள். இரண்டு குழந்தைகளையும் இறக்கினாள். அவளது கைகளில் ஒரு பெரிய பையும், ஒரு சிறிய பையும் இருந்தன. அவளது உடலோ கர்ப்பத்தால் கனத்திருந்தது. “மேடம், இருங்க, நான் உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்றேன்,” என்று சொல்லி அவளது கைகளிலிருந்து பெரிய பையை வாங்கிக்கொண்டேன். அவள் புன்னகைத்தாள். “ரொம்ப நன்றி சார். உங்களுக்கு எதுக்கு சிரமம்?” “அட, பரவாயில்லை மேடம். நான் இங்க பக்கத்துலதான் போறேன். வாங்க,” என்று அவளை அழைத்தேன்.
அவள் சற்று தயங்கினாள். “இல்லை சார்…” “என்ன மேடம்? இவ்வளவு வெயிட்டா இருக்கு, நீங்க எப்படி தூக்கிட்டு போவீங்க? குழந்தைகளையும் பாத்துக்கணும், நீங்களும் கர்ப்பமா இருக்கீங்க. வாங்க நான் விட்டுட்டு வரேன்,” என்று வற்புறுத்தினேன். என் குரலில் இருந்த உறுதியையும், என் கண்களில் இருந்த அக்கறையையும் பார்த்து அவள் மெதுவாக சம்மதித்தாள். “சரிங்க சார். ரொம்ப நன்றி.”
நாங்கள் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கினோம். அவள் என் பின்னால் மெதுவாக நடந்து வந்தாள். அவளது நடையில் ஒருவிதமான தடுமாற்றம் தெரிந்தது. ஒவ்வொரு அடியும் மெதுவாக, கவனமாக எடுத்து வைத்தாள். அவளது சல்வார் கமீஸ் அவளது புடைத்த வயிற்றைச் சுற்றி இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டிருந்தது. நான் அவளது பின்னே நடந்துவரும்போது, அவளது இடுப்பின் அசைவுகளையும், அவளது கால்களின் தளர்ச்சியையும் என் கண்கள் கவனித்தன.
“உங்க வீடு எங்க மேடம்?” என்று கேட்டேன். “இந்த ஸ்ட்ரீட்ல, நாலாவது வீடு சார்,” என்று ஒரு தெருவைச் சுட்டிக்காட்டினாள். நாங்கள் தெருவில் நடந்தோம். வெயில் கொளுத்தியது. அவளது நெற்றியில் வியர்வை முத்துக்கள் கோர்த்திருந்தன. அவளது முகம் லேசாக சிவந்திருந்தது. “உங்களுக்கு ரொம்ப சிரமமா இருக்கா மேடம்?” “இல்லை சார். பரவாயில்லை.
இங்கெல்லாம் பஸ்ல வர்றது ரொம்ப கஷ்டம்,” என்றாள். “ஆமாம். நீங்க கர்ப்பமா இருக்கும்போது ஏன் பஸ்ல வர்றீங்க?” “வேற வழி இல்லை சார். ஆட்டோல வர செலவு அதிகமா இருக்கு. என் கணவர் சம்பளம் அப்படித்தான் இருக்கு.” அவளது குரலில் ஒருவிதமான ஏக்கம் கலந்திருந்தது.
நாங்கள் அவளது வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தோம். ஒரு சிறிய வீடு, வாடகை வீடு போலத் தெரிந்தது. வாசலில் ஒரு பழைய சைக்கிள் நின்றிருந்தது. “வாங்க சார், உள்ள வாங்க,” என்றாள். நான் தயங்கினேன். “இல்லை மேடம், நான் இங்கேயே கொடுத்துட்டு போறேன்.” “அட என்ன சார்! உள்ள வந்து ஒரு நிமிஷம் உட்கார்ந்துட்டு போங்க. ஒரு காபி குடிச்சுட்டு போங்க.”
அவள் வற்புறுத்தினாள். நான் மறுக்கவில்லை. என் மனதில் ஒருவிதமான ஆர்வம். இவளது கணவர் இல்லையா? இவள் ஏன் இவ்வளவு வற்புறுத்துகிறாள்?
நான் உள்ளே நுழைந்தேன். அது ஒரு சிறிய ஹால். ஹாலில் இரண்டு சோஃபாக்கள், ஒரு சிறிய டீபாய். குழந்தைகள் உள்ளே ஓடினார்கள். டிவி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. குழந்தைகள் சத்தம் போட்டனர். “உட்காருங்க சார்,” என்று சொல்லிவிட்டு, அவள் பையை வாங்கிக்கொண்டாள். “உங்க கணவர் இல்லையா மேடம்?” என்று கேட்டேன். “இல்லை சார். அவர் சாயந்திரம் தான் வருவார்.
நைட் ஷிஃப்ட்.” இந்த வார்த்தை என் காதுகளில் தேனாகப் பாய்ந்தது. இரவு ஷிஃப்டா? அப்படியானால் அவள் இப்போது தனியாக இருக்கிறாள்! என் மனதில் ஒரு தீப்பொறி பற்றிக்கொண்டது.
அவள் பைகளை சமையலறைக்குள் வைத்துவிட்டு வந்தாள். “நான் காபி போட்டுட்டு வரேன் சார்,” என்றாள். “வேண்டாம் மேடம், பரவாயில்லை. நீங்க சிரமப்பட வேண்டாம்.” “அட என்ன சார்! ஒரு காபி கூட குடிக்க மாட்டீங்களா? நீங்க இவ்வளவு ஹெல்ப் பண்ணியிருக்கீங்க,” என்று சொல்லி அவள் சமையலறைக்குள் சென்றாள்.
குழந்தைகள் டிவி பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். நான் ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்தேன். என் கண்கள் அந்தச் சிறிய ஹாலை நோட்டமிட்டன. சுவர்களில் சில பழைய படங்கள், ஒரு காலண்டர். அவளது எளிமையான வாழ்க்கையை அது காட்டிக்கொடுத்தது. என் மனம் முழுதும் இப்போது அவளைப் பற்றிய எண்ணங்கள். அவளது மெல்லிய உடல், அந்தப் புடைத்த வயிறு, அவளது அப்பாவித்தனமான முகம்.
அவள் சமையலறையிலிருந்து வந்தாள். ஒரு ட்ரேயில் இரண்டு காபி கப்களுடன். “இந்தாங்க சார்,” என்று ஒரு கப்பை என் முன் வைத்தாள். நான் காபியை வாங்கிக்கொண்டேன். சூடான காபி, நல்ல மணத்துடன் இருந்தது. “நன்றி மேடம்.” “என்ன மேடம், உங்க பேர் என்ன?” என்று கேட்டேன். “சாரதா,” என்றாள். “நல்ல பேர். நான் ஹரி,” என்றேன்.
நாங்கள் காபி குடித்துக்கொண்டே பேசினோம். அவள் தன் குடும்பத்தைப் பற்றியும், கணவரைப் பற்றியும், குழந்தைகளைப் பற்றியும் பேசினாள். அவளது வாழ்க்கையில் இருந்த சிரமங்கள், சந்தோஷங்கள் எல்லாவற்றையும் என்னிடம் பகிர்ந்துகொண்டாள். நான் அமைதியாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். என் மனம் வேறு எங்கோ அலைந்து கொண்டிருந்தது.
“சாரதா, நீங்க இவ்வளவு கஷ்டப்படுறீங்க. உங்க கணவர் உங்களுக்கு எப்படி ஹெல்ப் பண்றார்?” அவள் ஒருவிதமான சங்கடத்துடன் சிரித்தாள். “அவர் பாவம் சார். அவரும் கஷ்டப்பட்டுதான் சம்பாதிக்கிறார். வீட்டு வேலை எல்லாம் நான் தான் பார்த்துக்கணும்.” அவளது குரலில் இருந்த அந்த இயலாமை, என் மனதில் ஒருவிதமான சலனத்தை ஏற்படுத்தியது.
காபி குடித்து முடித்தோம். அவள் கப்களை எடுக்க வந்தாள். அவளது கைகள் என் கைகளுக்கு மிக அருகில் வந்தன. நான் வேண்டுமென்றே அவளது கைகளைத் தொட்டேன். அவள் சட்டென்று கையை எடுத்துக்கொண்டாள். அவளது கன்னங்கள் லேசாக சிவந்தன. என் மனதில் ஒருவிதமான மின்சாரம் பாய்ந்தது.
அவள் கப்களை எடுத்துக்கொண்டு மீண்டும் சமையலறைக்குள் சென்றாள். நான் அவளது பின்னால் பார்த்தேன். அவளது மெல்லிய இடுப்பு, கர்ப்பத்தால் மேலும் அழுத்தப்பட்டிருந்தது. அந்த இடுப்பு, என் கைகளுக்குள் அகப்பட்டால் எப்படி இருக்கும்? என் மனம் முழுக்க அசிங்கமான எண்ணங்கள்.
அவள் சமையலறையிலிருந்து திரும்பி வந்தாள். என் கண்களைப் பார்த்தாள். ஒரு கணம் தயங்கினாள். “நீங்க ரொம்ப நல்லவர் சார்,” என்றாள் மெல்லிய குரலில். “ஏன் சாரதா அப்படி சொல்றீங்க?” “இல்ல, இந்த காலத்துல இப்படி எல்லாம் யாரும் ஹெல்ப் பண்ண மாட்டாங்க. அதுவும் கர்ப்பிணிப் பெண்ணுக்கு…” அவளது குரலில் ஒருவிதமான நெகிழ்ச்சி.
நான் அவளது கண்களை நேராகப் பார்த்தேன். “சாரதா, நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க,” என்றேன். அவள் சட்டென்று தலையைக் குனிந்துகொண்டாள். அவளது முகம் சிவந்துபோனது. “என்ன சாரதா? என் பேச்சில் ஏதும் தப்பா இருக்கா?” “இல்லை சார். அப்படி எல்லாம் இல்லை,” என்றாள். அவளது குரல் தணிந்திருந்தது.
நான் மெதுவாக அவளது அருகில் சென்றேன். குழந்தைகள் டிவியைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். நான் அவளது தோளை மெதுவாகத் தொட்டேன். அவள் திடுக்கிட்டாள். “சாரதா,” என்றேன் மெல்லிய குரலில். அவள் என் முகத்தைப் பார்த்தாள். அவளது கண்களில் ஒருவிதமான பயம் கலந்திருந்தது. “உங்க உடம்பு ரொம்ப மெலிஞ்சிருக்கு. இவ்வளவு பெரிய வயிற்றை எப்படித் தாங்குறீங்க?” என்று கேட்டேன். என் விரல்கள் அவளது தோளில் மெதுவாக அசைந்தன.
அவள் பதில் சொல்லவில்லை. அவளது சுவாசம்கூட கனமாகியது. “உங்களுக்கு யாருமே ஹெல்ப் பண்றது இல்லையா?” என்று என் விரல்களை அவளது மெல்லிய கழுத்தில் மெதுவாக நகர்த்தினேன். அவள் என் தொடுதலால் நடுங்கினாள். “சார்…” என்றாள், அவளது குரல் நடுக்கத்துடன். “என்ன சாரதா? நான் உங்களைப் பத்தி கவலைப்படுறேன். அவ்வளவுதான்,” என்று சொல்லி என் விரல்களை அவளது கன்னத்தில் மெதுவாகத் தடவினேன். அவளது தோல் மிகவும் மென்மையாகவும், சூடாகவும் இருந்தது.
அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். ஒரு பெருமூச்சு விட்டாள். என் மனதில் ஒருவிதமான உற்சாகம். அவளுக்கு விருப்பம் இருக்கிறது. அவள் மறுக்கவில்லை. நான் மெதுவாக அவளது தோளில் என் கைகளை வைத்து அவளை என் பக்கம் இழுத்தேன். அவளது உடல் என் உடலுடன் ஒட்டிக்கொண்டது. அவளது பெரிய வயிறு என் தொடையை அழுத்தியது. அந்த தொடுதலில் என் உடல் சிலிர்த்தது.
நான் அவளது காதருகில் குனிந்து, “சாரதா, நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க. உங்களைப் பார்த்ததுல இருந்து என் மனசு உங்களை விட்டுப் போகல,” என்றேன். அவள் கண்களைத் திறந்தாள். அவளது கண்களில் ஒருவிதமான ஏக்கமும், பயமும் கலந்திருந்தன. “சார்… ப்ளீஸ்…” என்றாள். “என்ன சாரதா? உங்களுக்கு என்ன வேணும்னு சொல்லுங்க,” என்று சொல்லி என் விரல்களை அவளது கழுத்தில் இருந்து மெதுவாக அவளது மார்பகங்களை நோக்கி நகர்த்தினேன். அவளது சல்வார் கமீஸின் துணிக்குள் அவளது மார்பகங்கள் மென்மையாக அசைந்தன.
அவள் என் கைகளைப் பிடித்துக்கொள்ள முயன்றாள். ஆனால், நான் அவளது கைகளை இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டேன். என் கைகள் அவளது மார்பகங்களைத் தொட்டன. அவள் ஒருவிதமான பெருமூச்சு விட்டாள். “சாரதா, என் ஆசையை நிறைவேத்துவியா?” என்று கேட்டேன். என் குரல் காமத்தால் கனத்திருந்தது.
அவள் பதில் சொல்லவில்லை. அவளது முகம் என் முகத்திற்கு மிக அருகில் இருந்தது. அவளது சுவாசத்தின் வெப்பம் என் முகத்தில் பட்டது. நான் மெதுவாக அவளது உதடுகளை முத்தமிட்டேன். அவள் முதலில் தயங்கினாள். பிறகு மெதுவாக என் முத்தத்திற்கு ஒத்துழைத்தாள். அவளது உதடுகள் சூடாகவும், மென்மையாகவும் இருந்தன. ஒரு மெல்லிய முனகல் அவளிடமிருந்து வந்தது.
நான் அவளை இன்னும் இறுக்கமாக அணைத்தேன். அவளது புடைத்த வயிறு என் உடலை அழுத்தியது. என் மனம் முழுக்க காமம். இந்த மெலிந்த கர்ப்பிணிப் பெண்ணின் உடல் என் கைகளில். என் கைகள் அவளது சல்வார் கமீஸுக்குள் நுழைந்தன. அவளது உடலின் வெம்மையும், மென்மையும் என் விரல்களில் பட்டன. உள்ளே அவள் ப்ரா அணியவில்லை. அவளது மார்பகங்கள் என் கைகளில் அகப்பட்டன.
**********
இந்த கதை உங்களுக்கு பிடித்திருந்தாலோ அல்லது உங்கள் கர்ப்ப பாலியல் அனுபவத்தைப் பற்றி பகிர்ந்து கொள்ள விரும்பினாலோ எனக்கு மெசேஜ் செய்யவும். சலிப்பை உணரும் கர்ப்பிணி பெண்கள் கூட [email protected] கு செய்தி அனுப்பலாம்…